در آخرین سالهای قرن بیستم جهان انقلابی بزرگ را به تماشا ایستاده بود،انقلابی که دراین دوقرن اخیر متفاوت بود با همه ی قیام هایی که صورت گرفته بود.

این قیام از همان ابتدا به نام خدا آغاز شد.

قال الله تعالی: «قل انما اعظكم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فرادی‏». این سخنی بود که امام راحل در اولین علامیه سیاسی خود اعلام نمودند.

این تازه شروع قیام حق‏ خواهانه امام راحل بود.انقلابی كه با فراز و نشیب های فراوان سرانجام به بركت مجاهدت جوانان رشید این سرزمین و خون های مطهر شهیدان در سال 1357 به بار نشست و به حاكمیت «طاغوت‏» بر این آب و خاك پایان داد.

اما این تازه آغاز راه بود، امامی كه حركتش را به نام خدا آغاز كرده و توانسته بود طاغوت را سرنگون كند به چیزی كمتر از حاكمیت «الله‏» بر جهان راضی نمی‏ شد.

«استقلال و آزادی‏» همه در سایه حاكمیت «الله‏» و در پرتو استقرار نظام اسلامی معنا می‏ یافتند و اگر غیر از این بود هیچگاه یك مرجع دینی حاضر نمی‏ شد كه بی‏ محابا جوانان این سرزمین را به مصاف نظام ستم شاهی و بعد از آن نیز به جبهه‏ های نبرد با دشمن بعثی بفرستد و خود نیز شجاعانه در برابر سیل حملات ناجوانمردانه شرق و غرب و ایادی آنها بایستد و از همه آنچه پیش آمده ذره‏ای احساس پشیمانی و ندامت نكند.

اكنون در سی ونهمین  سالگرد پیروزی انقلاب شكوهمند اسلامی جا دارد كه همه ما به تامل دوباره بنشینیم و ببینیم كه تا چه اندازه به آرمان های آن مرد خدا وفادار مانده‏ ایم.