اگر چند لحظه – بدون در نظر گرفتن آیات و روایات- در کار خودمان تأمل کنیم، در می یابیم که ممکن نیست بدون راهنما، از پس رسیدن به مقصد - حتی اگر دنیایی باشد- بربیاییم. همانگونه که در جاده ها، بدون تابلوهای «ایست»، «لطفا آهسته برانید»، «خطر ریزش سنگ»، «5 کیلومتر تا مسجد» و «استراحتگاه»، یا گم می شویم و یا از منحرف می شویم و به ته دره سقوط می کنیم.
? ما عقل کل نیستیم و اگر قرار است در مسیری وارد شویم، باید معلمی اختیار کنیم.
? نخستین وظیفه و تکلیفی که در عصر غیبت بر دوش منتظران گذاشته شده، شناخت امام زمان (ع) است. شناخت معلمی که تمام و کمال خود را در اختیارش بگذاریم تا در مسیر تا مقصد، راهنما و نجات بخش ما باشد.
? پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «هرکس بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد به مرگ زمان جاهلیت مرده است.» (?بحارالانوار، ج 8، ص 368.)