خاکی ام!

خداوند مرا از خاک آفرید.

همان خاکی که بر آن فرمان سجده داد.

خاکی که رازش را جز خدا کسی نمی دانست

من از خاکی هستم، که ابلیس طاعتش را برنتافت.

خاکی که ابلیس را

آتش را

پلیدی را

از مقرّبان دور کرد.

چرا که مرا  از پاره های خاک تو آفریده اند.

و تو امیر من!

همان کسی هستی که حسادت رجیم را بر انگیخت،

تو او را راندی!

تویی آن کس که پشت آتش را شکست؛

کمر گمراهی را خم کرد؛

ابلیسیان را به عجز رساند.

پس فریاد بر می آورم:

من بر صراط مستقیم تو جا خوش کرده ام،

چشم امید دوخته به دستهای مدد رسانت.

آری! منم شیعه،

منم خاک.

 منم خاک؛

و تو: حضرت ابو تراب!